رفیق سلام! چطوری؟ اومدم برات از یه فیلم باحال هندی بگم، اسمش هست "Laapataa Ladies" که خارجکی‌ها بهش میگن "Lost Ladies" . راستش رو بخوای اسم اصلیش یه جوری باحال‌تره، نه؟ "لاپاتا" یعنی گمشده، "لیدیز" هم که خب خانوما دیگه. میشه "خانومای گمشده" یه همچین چیزی. داستان فیلم برمی‌گرده به سال 2001، یه جای خیالی به اسم نیرمال پرادش تو هند. قصه از این قراره که یه کشاورز ساده به اسم دیپاک، تازه عروسش رو گرفته، اسمش فول کوماریه. این دوتا بدبخت و بیچاره سوار قطار میشن که برن دهات دیپاک. اونم چه قطاری! انگار نه انگار قرن 21 شده، قطار پرِ پَرهِ عروس و دوماده! همه عروسا هم لباسای قرمز جیغ پوشیدن با روبنده های حسابی که هیچی از صورتشون معلوم نیست. خب رسمه دیگه، چیکار میشه کرد؟ حالا دیپاکِ ما تو قطار چرتش میگیره، چشماش رو که باز میکنه میبینه رسیدن به مقصد. هول هولکی و تو تاریکی شب، یه عروس رو برمیداره میاد پایین، فکر میکنه فول خودشِ. اما زهی خیال باطل! وقتی میرسن خونه و روبنده رو میکشه بالا، میبینه اِوا خاک عالم! این که زن خودش نیست! عروس اشتباهی! عروس دومی میگه اسمم پوشپائه و یه دروغایی هم سرهم میکنه. اون طرف ماجرا، فول کوماریِ بیچاره تو قطار مونده، میفهمه چه گندی شده. تو ایستگاه بعدی پیاده میشه، میره سراغ رئیس ایستگاه که کمکش کنه. اما فول خانم اسم دهات شوهرش رو درست حسابی بلد نیست که نیست. از اون بدتر، روش نمیشه برگرده خونه باباش، میگه آبرومون میره. میمونه تو ایستگاه، به امید اینکه دیپاک یه روزی پیداش شه. تو ایستگاه هم یه پیرزن باحال به اسم مانجو مای هست که دکه چایی داره، هوای فول رو داره. دیپاک هم که مثل سگ پشیمون شده، دنبال فول میگرده. میره پاسگاه شکایت میکنه پیش یه افسر پلیس به اسم شیام مانوهار. این پلیسه هم اول فکر میکنه پوشپا دزده، تعقیبش میکنه میبینه داره طلا میفروشه، موبایل داره، بلیط اتوبوس میخره. پوشپا هم کم کم با خونواده دیپاک صمیمی میشه. فول هم تو ایستگاه پیش مانجو مای کار میکنه، کلاکاند (یه نوع شیرینی هندی) درست میکنه و کم کم داره یاد میگیره رو پای خودش وایسه. آخرش پلیسه میفهمه اسم واقعی پوشپا، جایاست. میگیرتش به جرم دزدی. جایا هم میگه من دزد نیستم! میخواستم برم دهردون دوره کشاورزی ارگانیک بگذرونم ولی خونوادم زوری شوهر دادن منو به یه پسره به اسم پرادیپ. میگه پرادیپ خیلی بدرفتار بوده و نمیخوام برگردم پیشش. یهو پرادیپ از ناکجا آباد پیداش میشه تو پاسگاه، یه سیلی آبدار میزنه تو گوش جایا جلوی پلیسا! میگه باید کل مهریه مادرزنم رو پس بگیرم! پلیسه مانوهار میگه آقا چه خبرته؟ این کارا جرمه! جایا هم که دیگه بزرگ شده، کسی نمیتونه زورش کنه بره جایی. جایا رو آزاد میکنه، به پرادیپ هم هشدار میده اگه یه بار دیگه دست روجایا بلند شه، هم به جرم خشونت خانگی میگیرمش هم به جرم سوزوندن زن قبلیش! آره، پرادیپ سابقه دار بوده انگار! جایا قبل از این ماجراها از زن داداش دیپاک، پونام خواسته بود یه نقاشی از فول بکشه. این نقاشی رو چاپ میکنن و همه جا پوسترشو میچسبونن که این خانوم گمشده. خلاصه با کمک همین پوسترها بالاخره فول راه خونه رو پیدا میکنه و به دیپاک میرسه. جایا هم راهشو میکشه میره دهردون که درسشو بخونه. فیلم یه جورایی قصه دو تا خانوم گمشده‌ست، هم فول که تو ایستگاه گم شده هم جایا که تو زندگی خودش گم شده بوده. فیلم خیلی بامزه و شیرینه، یه جور کمدی-درامای اجتماعیه. بازیگرا هم خیلی خوب بازی کردن، مخصوصا اون سه تا بازیگر اصلی فیلم، نیتانشی گویل (فول)، پراتیبا رانتا (جایا) و اسپارش شریواستاو (دیپاک). چایا کادام هم که نقش مانجو مای رو بازی میکنه، خیلی خوب از پس نقشش براومده. راوی کیشان هم نقش پلیس رو خیلی با نمک بازی کرده. کارگردان فیلم هم کیران رائو هست، این دومین فیلمیه که کارگردانی کرده بعد از فیلم "دهوبی گات". عامر خان هم که تهیه کننده فیلمه، داستان فیلم رو تو یه مسابقه فیلمنامه نویسی پیدا کرده. فیلمبرداریش هم تو دهات های واقعی تو منطقه سئور هند انجام شده، حتی از مردم محلی هم به عنوان بازیگرای فرعی استفاده کردن. خیلی باحال شده، انگار واقعا زندگی روستایی رو نشون میده. موسیقی فیلم هم کار رام سمپاته، آهنگاش قشنگن و به حال و هوای فیلم میخورن. چهار تا آهنگ داره تو فیلم که آرجیت سینگ و شریا گوشال هم توش خوندن. از نظر منتقدا هم فیلم خیلی خوب بوده، تو سایت "راتن تومیتوز" که همه منتقدای معروف فیلم رو جمع میکنه، 100 درصد نظرات مثبته! همه از داستان فیلم، فیلمنامه و بازیگرا تعریف کردن. یه جایزه هم برده تو جشنواره فیلم ملبورن. یه ذره هم حاشیه داشته، میخواستن این فیلم رو به جای یه فیلم دیگه بفرستن اسکار که یه کم سر و صدا شد. ولی خب این چیزا تو همه جا هست دیگه. در کل اگه دنبال یه فیلم هندی باحال و متفاوت میگردی که هم بخندی هم یه کم به فکر فرو بری، "Laapataa Ladies" رو از دست نده. فیلمیه که ارزش دیدن داره و حسابی حال آدم رو خوب میکنه. امیدوارم از دیدنش لذت ببری رفیق!